Beste Beatrijs,
Een vriendinnetje van onze twaalfjarige dochter eet nu en dan met ons mee. Iedere keer vallen mij haar slechte tafelmanieren op. Ze legt onder het eten haar ene arm voor haar bord en laat de elleboog van de arm waarmee ze eet op de tafel rusten. Ik kan me hier aan ergeren, omdat wij onze kinderen leren om dat niet te doen. Soms maak ik hierover een grapje tegenover het vriendinnetje door bijvoorbeeld te zeggen: ‘Armen naast je bord!’ Maar tegelijkertijd denk ik: wie ben ik om dit tegen haar te zeggen? Onze tafelmanieren worden misschien door anderen vreemd gevonden. Is het in dit geval wel wijs om het tegen het vriendinnetje te zeggen? Of moeten we er ons maar gewoon maar bij neerleggen?
Tafelmanieren corrigeren
Beste Tafelmanieren corrigeren,
Dit meisje wordt zo te zien niet opgevoed met standaard tafelmanieren. Het is de vraag of u de aangewezen persoon bent om het meisje die standaard bij te brengen. Zoiets is echt een taak van de ouders en als haar eigen ouders dit nalaten (ongetwijfeld niet doelbewust, maar omdat die regels voor hen niet belangrijk zijn), zullen uw instructies weinig opleveren. Het idee van tafelmanieren bijbrengen is dat ze geautomatiseerd worden, zodat kinderen er niet meer bij hoeven na te denken. Het duurt jaren, voordat het zo ver is. Als u het vriendinnetje af en toe corrigeert, zal dat niet beklijven. Afgezien daarvan draagt uw correctie bij tot een ongemakkelijke sfeer aan tafel (een twaalfjarige is eigenlijk te oud om door ouders van vriendinnetjes te worden gecorrigeerd). U kunt het beter laten zitten. Bepaal u tot uw eigen kinderen.
Beste Tafelmanieren corrigeren,
Ik snap de ergernis wel hoor, u doet zo uw best om uw kinderen tafelmanieren bij te brengen en snapt niet dat andere ouders hierin nalatig zijn.
Wel zou ik u graag willen meegeven dat het maken van grapjes/opmerkingen over de gebrekkige tafelmanieren (van een kind wel te verstaan) er toe kunnen leiden dat het kind in kwestie zich niet op zijn/haar gemak voelt bij uw kinderen op bezoek.
Dit is natuurlijk hartstikke ongewenst want hoe gewild die goede tafelmanieren dan wel niet zijn, vriendjes en vriendinnetjes hebben waar uw kinderen vrolijk mee kunnen spelen heeft op mijn lijst een hogere prioriteit.
Kinderen kunnen prima de regels opvolgen van uit en thuis, dus betere tafelmanieren leren bij een vriendinnetje ook. Dat hoeft geen jaren te duren, maar vriendelijke aansporing helpt zeker.
Het is n.l. uw huis met uw regels, ook aan tafel. Zo leer ik zelf de kinderen die op bezoek komen twee woorden te gebruiken, hand voor de mond bij het gapen enz.
Kinderen met gescheiden ouders en wonend in twee versch. huizen kunnen toch ook de versch. gedragsregels prima leren hanteren?! en verschillen in regels van duo-leerkrachten voor de klas. Het hoeft zeker niet ten koste van de sfeer te gaan, zo is mijn ervaring.
Ik vond het zelf wel fijn als mensen aangaven hoe het hoorde. Mijn ouders wisten soms niet beter en ik daarom ook niet, maar ik wilde het wel graag goed doen. Ik heb heel wat opgangsvomen opgepikt doordat mensen me daar vriendelijk op wezen. Of onvriendelijk natuurlijk en dat was niet fijn. Maar zolang je het liefdevol aangeeft en niet afkeurend of afwijzend bent, kan het best een bijdrage aan haar opvoeding zijn. (Zou je misschien niet op je ellebogen willen leunen? Wij vinden het prettig als iedereen rechtop aan tafel zit. Wat fijn, dank je!) Als ze het niet oppikt, even goede vrienden, maar misschien heeft ze er wat aan!
Als kind ben ik nooit aangesproken op mijn tafelmanieren, maar bij vriendinnetjes zag ik hoe zij met mes en vork aten (bij ons werd het mes alleen gebruikt om het vlees aan stukjes te snijden, daarna werden groenten en aardappelen erdoor gehusseld en alles met alleen de vork opgegeten). Ik ben er nooit toe aangespoord door andere ouders, maar ben het zelf ook zo gaan doen en onze kinderen hebben het van kleins af aan ook zo geleerd. Vriendjes/vriendinnetjes heb ik nooit onze tafelmanieren opgelegd (wat wel eens jammer was, want één vriendje mocht thuis net zoveel hagelslag op zijn brood doen als hij wilde; op was op en dat bleef het tot moeder weer inkopen deed. Dat deed hij bij ons dus ook en ik heb er nooit wat van durven zeggen. Mijn kinderen mochten dat van mij dan weer niet; dat hij dat wel mocht thuis, wilde niet zeggen dat mijn kinderen dat dan ook mochten! Was wel een lastige! Andersom zijn ze nooit gevraagd om mee te eten bij datzelfde vriendje, het kwam altijd van één kant. Ach ja, toe maar, dacht ik dan; hij kwam graag bij ons en ze hebben leuke jaren gehad samen.)
Ik vind het zelf ook belangrijk dat mijn kinderen goede tafelmanieren hebben en hier eten ook geregeld vriendinnen die dat thuis niet meekrijgen. Ik heb hier totaal geen problemen mee en zie ze wel eens ongemakkelijk kijken als we hier pannenkoeken met mes en vork eten. Ik zeg dan tegen ze dat ze lekker mogen eten hoe ze het zelf het fijnst vinden. Ik vind het onbehoorlijk om een gast, of het nu een kind is of niet, op tafelmanieren te wijzen, ik vind het belangrijker dat iedereen zich op zijn gemak voelt. Sommige kinderen zijn van huis uit niet gewend om handen regelmatig te wassen, dus ook niet voor het eten. Dat los ik op door in het algemeen te roepen. ” Eten is bijna klaar, iedereen handen wassen”. Of uit school ” Handen wassen want het drinken met lekkers komt er aan”.