Beste Beatrijs,
Ik vraag me af hoe ik in deze coronatijd iemand erop zou kunnen attenderen dat deze persoon in het openbaar vervoer zijn of haar mondmasker niet of niet goed draagt? Hoe kan ik als student van twintig dit het beste aanpakken?
Onbekenden corrigeren
Beste Onbekenden corrigeren,
Het is in deze licht ontvlambare tijden niet raadzaam om onbekenden aan te spreken, die zich niet aan de regels houden. Misschien zijn de mondkapjes per ongeluk afgezakt, maar het is ook heel goed mogelijk dat overtreders de regels welbewust aan hun laars lappen. Er lopen genoeg provocateurs rond. Of u nu regelovertredingen waarneemt in het openbaar vervoer, in de supermarkt of bij een koffie-afgiftepunt in een winkelstraat – u kunt het beter laten zitten, tenzij u persoonlijk in het nauw wordt gebracht, omdat mensen te dicht bij u komen. Het probleem met het corrigeren van onbekenden is dat er heel snel ruzie komt. Hoe groter uw gelijk, hoe zwaarder u op uw falie krijgt. U hebt er weinig mee te winnen. Waarom zou u de strijd aangaan?
Soms doe ik het wel en wijs iemand erop. Gisteren nog bij de kapper, waar iemand zonder mondkapje onder de droger zat, terwijl de regel er is: iedereen een mondkapje op bij het betreden van en verblijven in de zaak. Of bij mensen die achter me staan in de kassarij en hinderlijk te dichtbij komen, zeg ik het ook. Het hangt bij mij van de situatie af en hoe ik het inschat.
Ik bied een mondkapje aan
Het dilemma: juist door niet met elkaar in gesprek te treden bevestigen/versterken we het ieder_voor_zich gedrag en dragen zo zelf bij aan het verval van het begrip ‘gemeenschap’. Terwijl we naar mijn stellige overtuiging alleen in kudde verband een toekomst hebben.
Toevallig zag ik zojuist in de supermarkt een vrouw die geen mondkapje droeg. Omdat ik onlangs zelf gedachteloos een winkel binnenging zonder mondkapje en me dat pas realiseerde door de blik van iemand anders, vroeg ik vriendelijk aan de vrouw: “Bent u zich ervan bewust dat u geen mondkapje draagt?” Dom. Op agressieve toon en met vuurspuwende ogen vroeg ze of ik mij soms gerechtigd voelde haar aan te spreken. Voortaan houd ik in deze licht ontvlambare tijden dus inderdaad maar mijn mond, tenzij het echt niet anders kan.