Beste Beatrijs,
Na veertien jaar samen te zijn geweest heb ik de relatie met mijn toenmalige vriend verbroken. Gelukkig is de boedelscheiding redelijk harmonieus verlopen, en beiden zijn we alweer aardig hersteld. Nu, anderhalf jaar na de breuk, ga ik trouwen met mijn nieuwe partner. Mijn ex geloofde niet in trouwen en hij wilde ook geen kinderen, maar hij is erg belangrijk voor me, en ik wil zijn vriendschap graag behouden. Ik heb hem gevraagd of hij bij mijn bruiloft wilde zijn en hij zei dat hij geen zin had om daar te doen of er niets aan de hand was. Dat begrijp ik best.
De vraag is wat ik aanmoet met mijn ex-schoonmoeder. Zij is een lieve vrouw met wie ik al die veertien jaar een goede band had. Ik zou haar graag bij mijn bruiloft zien. Ik denk dat zij het ook leuk zou vinden om erbij te zijn. Maar ik heb er ook alle begrip voor als ze uit loyaliteit aan haar zoon niet zou willen komen. Wat vindt u? Getuigt het van slechte manieren om haar wel uit te nodigen, of om dat juist niet te doen?
Gehecht aan ex-schoonmoeder
Beste Gehecht aan,
In het algemeen kun je zeggen dat het geen goed idee is om je ex voor je bruiloft uit te nodigen. Althans wanneer het een belangrijke ex is geweest, met wie een substantiële verhouding is geweest, die niet eens zo lang geleden werd verbroken. Ook niet leuk voor de bruidegom. Uw ex voelt dat zelf ook al zo en wil niet eens komen, de vriendschap ten spijt. Heel verstandig van hem.
Ik raad u af om uw ex-schoonmoeder uit te nodigen. U plaatst haar inderdaad in een loyaliteitsconflict. Haar zoon gaat niet, wat heeft zij daar te zoeken? Zij heeft goedbeschouwd niets meer met u te maken na de scheiding. U vindt haar aardig, maar het is heel lastig die sympathie in de toekomst te concretiseren. Hoe zou dat moeten? Haar verjaardagen bezoeken? Haar bij u thuis uitnodigen? Het heeft allemaal iets verwrongens. U krijgt een nieuwe schoonmoeder, dus erken dat feit en doe niet alsof de vorige nog steeds even belangrijk is, want dat is niet zo.
Jouw reactie is voor mij wat te kort door de bocht. In de 14 jaren van de nu verbroken partnerschap kan deze vrouw een persoonlijke vriendschap hebben opgebouwd met haar ‘schoonmoeder’. Als die vriendschap ook na de breuk is voortgezet, en die zij (met akkoord van haar man) die ook na haar huwelijk wil handhaven, hoort zij wel degelijk de ‘ex-schoonmoeder’ op haar huwelijk uit te nodigen, net zoals al haar verdere persoonlijke vrienden.
Dat die vriendschap is ontstaan gedurende haar vorige partnerschap doet daarbij niet ter zake. Het is de eigen verantwoordelijkheid van die ‘ex-schoonmoeder’ om te besluiten of zij – wegens de relatie met haar zoon – de uitnodiging al dan niet wil aannemen.
Met haar ‘Ex’ deed ze het goed. De vorige partnerschap is overgegaan in vriendschap. Zij heeft hem terecht uitgenodigd, en hij heeft zelf gekozen niet te komen.
Ook op “Was ik nalatig” had je wat genuanceerder kunnen reageren. Als die vakantie-pleegzoon oud en rijp genoeg is om een persoonlijke band te hebben met “Was ik nalatig”, haar kinderen en kleinkinderen, is het echt onaardig om het contact te verbreken. Een kind moet niet het slachtoffer worden van een breuk tussen volwassenen.
Mijn beide opmerkingen hebben dezelfde strekking: vriendschappen en relaties zijn persoonlijk. Als de context waarin die zijn ontstaan wordt verbroken, moet je per geval bekijken of en in welke mate je die vriendschap wilt voortzetten. “Goede manieren” betekent een afweging maken waarin alle personen en hun gevoelens worden gerespecteerd.
Ik zou in een persoonlijk gesprek vragen of zij het leuk vindt om een uitnodiging te krijgen. Zeg dat je begrijpt als ze niet wil komen uit loyaliteit met haar zoon. Zo wordt niemand teleurgesteld.