Taboe

Beatrijs Ritsema

Seks is geen plicht meer, concludeert het maandblad Opzij uit de resultaten van een enquête onder mensen met een vaste partner. Bij een verschil in seksbehoefte probeert men dit op te lossen met een goed gesprek of een bezoek aan de therapeut, terwijl bijna niemand de partner tot seks wil dwingen. De algemene afwijzing van dwang wordt opgevoerd als bewijs voor het slagen van de seksuele revolutie, al kan ik me nou ook weer niet goed voorstellen dat de pre-jaren-zestig seks overwegend in het teken van de dwang stond. Dat zijn maar van die mythes die mensen elkaar napraten. De babyboomers mogen zichzelf graag op de borst slaan omdat zij het leuke van seks hebben uitgevonden, maar de generaties voor hen wisten heus wel af van deze genoegens – ze gaven er alleen minder ruchtbaarheid aan. De suggestie ‘als je geen zin hebt, dan kun je ook overwegen om zin te maken’ van de moderne therapeutes in Opzij verschilt nauwelijks van de klassieke raadgeving om zuinig te zijn met het simuleren van hoofdpijn. Tot zover de verworvenheden van de seksuele revolutie.

Wie ook zijn bedenkingen heeft over deze verworvenheden is Ronald Giphart, die zichzelf in hetzelfde Opzij-nummer uitroept tot de personificatie van de seksuele revolutie. Vreemd dat ik me die naam helemaal niet kan herinneren uit die bewogen jaren, terwijl laten we zeggen Erica Jong, Anja Meulenbelt en de Germaines (Greer en Groenier) me nog helder voor de geest staan, maar hij blijkt te bedoelen dat zijn moeder hem seksueel correct heeft opgevoed. In het ouderlijk huis van Giphart (geboren 1965) werd nooit moeilijk over seks gedaan en kennelijk heeft dit hem geïnspireerd tot het vervullen van een voorbeeldfunctie.

Ronald Giphart is een doelgroepenschrijver. Ik associeer zijn naam met de middelbare school en met middelbare scholieren. Daar is niets op tegen, maar ook erg weinig voor. Een doelgroepenschrijver is iets anders dan een genreschrijver. Een schrijver van thrillers bijvoorbeeld schrijft voor iedereen boven de veertien die van spannende boeken houdt, maar een doelgroepenschrijver heeft z’n publiek al in z’n achterhoofd. Dit beperkt de reikwijdte van het boek en smokkelt tegelijk een pedagogisch element binnen. De doelgroep moet er z’n voordeel mee kunnen doen.

Giphart treedt veelvuldig op voor middelbare scholieren en omdat hij nu eenmaal de personificatie van de seksuele revolutie is, stelt hij zijn publiek altijd dezelfde vraag: ‘Wie van de aanwezigen masturbeert er wel eens?’ Tot zijn grote pret steekt geen scholier z’n vinger op. Nooit bekent een scholier homoseksueel te zijn. Als hij bij gelegenheid voor volwassenen moet optreden, vraagt hij de zaal ‘wie er is vreemdgegaan of wie er aan anale geslachtsgemeenschap doet.’ Ook dan meldt zich zelden of nooit iemand aan en Giphart concludeert dat de oude taboes van voor de seksuele revolutie bij lange na niet ontmanteld zijn. Er is nog volop werk aan de winkel.

Je kunt je afvragen wat het nut ervan is om dit soort confidentiële informatie ‘in de groep te gooien’. Volgens Giphart kan het neerhalen van taboes maar op één manier gebeuren: door een totale opheffing van de scheidslijnen tussen de privéwereld en het publieke domein. Masturbatie van tieners? Hup, in de buitenlucht ermee! Daar knapt iedereen van op. In de verte doet Gipharts open-luchtstrategie denken aan de vroegere richtlijnen van geestelijken en andere bezorgde pedagogen voor bleke onaneerders om koudwaterbaden te nemen en zich eens wat meer op het sportveld te vertonen. In beider optiek moet het afgelopen zijn met dat stiekeme gedoe onder de dekens.

Van alle kanten donderen de seksuele beelden en verhalen af op iedereen, jong en oud. In de abri’s kijken de trampassagiers in het meer dan levensgrote kruis van ondergoedverkopende modellen. ’s Avonds kan iedere belangstellende op vele tv-zenders ruimschoots aan z’n voyeuristische gerief komen. Maar het is niet genoeg volgens Giphart. Hij vindt dat groene en bleue vijftienjarigen publiekelijk voor de draad moeten komen met hun privébesognes. Dat homoseksualiteit niet zo lekker ligt op de middelbare school, dat tieners meer dan wie ook hetzelfde willen zijn als de anderen, interesseert hem verder niet. Hij wil de valse schaamte killen. Wie moeilijk doet over seks is een lafaard. Dat is de even simpele als totalitaire boodschap van Giphart aan de middelbare scholieren. De zonen van de revolutie zijn altijd erger dan hun vaders of moeders.