Beste Beatrijs,
Ik wil binnenkort mijn vriendin ten huwelijk vragen. Na het bestuderen van het ‘Blauwe boekje’ is het mij nog niet geheel duidelijk welke etiquetteregels daarbij horen. Nu is de boodschap voor mij natuurlijk belangrijker dan de vorm waarin die komt, maar ik zou toch graag enigszins binnen de regels blijven. Een onduidelijkheid is bijvoorbeeld de toestemming van haar vader. Doe ik eerst het aanzoek en vraag ik daarna toestemming, of andersom?
Iemand ten huwelijk vragen is volgens mij een privé-aangelegenheid, en ik vind dan ook dat men dat niet aan tafel in een druk restaurant of ten overstaan van een volledig voetbalstadion doet. Ben ik hierin te ouderwets en zou het privé houden van een aanzoek uitgelegd kunnen worden als onzekerheid of is dit in overeenstemming met de hedendaagse etiquette?
Ja, ik wil
Beste Ja, ik wil,
Het begrip ‘toestemming van de vader’ is, denk ik, al zo’n jaartje of vijftig passé. Dat doen mensen echt niet meer tegenwoordig. Men vraagt iemand niet meer om de hand van zijn dochter, om de simpele reden dat dochters niet meer het eigendom van de vader zijn. Iedereen boven de achttien mag op eigen gelegenheid naar het stadhuis stappen. Wat er wel gebeurt is dat u uw voorgenomen huwelijk aan de wederzijdse ouders meedeelt – hopelijk tot ieders algehele vreugde. Voordat deze informatieronde plaats kan vinden, moet u beiden tot overeenstemming zijn gekomen. Een vrouw kan ook haar vriend ten huwelijk vragen, maar de context is dan eerder praktisch dan romantisch.
U vraagt hoe het aanzoek in het vat moet worden gegoten. Tja, daar zijn heel veel mogelijkheden voor. Het bekendste scenario komt uit de Hollywoodfilms. De held tracteert zijn geliefde op een romantisch etentje in een restaurant en overhandigt haar een klein ingepakt doosje, waarna de volgende standaard-dialoog zich ontspint. Zij: ‘O, een cadeautje, wat zit erin?’ Hij: ‘Maak het nou maar open.’ Dit scenario is goed naspeelbaar, hoewel ik het wel een gedoe vind met die ringen. Je moet iets uitzoeken, waarvan je hoopt dat ze het mooi vindt, en passen doet het natuurlijk niet, dus je moet toch weer terug naar die juwelierszaak. Ach, u kunt uw vriendin ten huwelijk vragen in elke situatie, waarin u met uw tweeën de aandacht op elkaar gericht houdt. Dus niet onder het autorijden of bij een sportwedstrijd. Ook niet op een feestje van vrienden of in de pauze van een voorstelling. Maar in een restaurant kan best, de andere aanwezigen zijn geen toeschouwers – die voeren hun eigen gesprekken. En thuis op de bank kan ook, mits de tv uit staat. Of thuis in bed, of tijdens een wandeling door bos of beemd. Rozen en ringen hoeven er niet bij, maar mogen wel. Een huwelijksaanzoek is een goede manier om de verhoudingen scherp te stellen. Als de ander ‘nee’ zegt, of niet enthousiast reageert of zegt er eerst eens een nachtje over te zullen slapen, dan weet u het: meteen wegwezen.
Ik vraag me af waarom het de bedoeling is om ‘meteen weg te wezen’ zodra iemand er even over moet nadenken. Ik zou geen overhaaste ‘ja’ tegen een leven lang samen met iemand willen móeten zeggen omdat diegene anders weggaat.
Mijn vader heeft mijn moeder 5 keer gevraagd. Gewoon, in een paar op de bank-situaties. De eerste keer moest ze hard giechelen en zei ze; Pffff nee. Erna zei ze nog 3 keer ‘nee hoor, ben je mal.’ En toen ze z’n 8 jaar samen waren en hij het nog eens vroeg, zei ze; ‘Ja, graag.’ en ze zijn nu 26 jaar gelukkig getrouwd.
Waarom zou er eerder sprake zijn van een ‘praktische context’ wanneer een vrouw een man ten huwelijk vraagt? Als vrouw kun je je vriend (of vriendin) ook heel romantisch ten huwelijk vragen. En gebeurt genoeg. Het hebben van een piemel is hervoor geen voorwaarde.