Siliconen en zorgvaders

Het was een mooie avond voor degenen die geïnteresseerd zijn in de loopgravenoorlog tussen de seksen. Eerst een onderonsje van vier vrouwen die zich bogen over de prangende vraag of een van hen haar borstvergrotingswens zou verzilveren. De korte Amerikaanse film Women Without Implants bestond geheel uit conversatie, gevoerd op de ironische, zelf-depreciërende toon die vrouwen er de laatste tien jaar op nahouden als ze onder elkaar vrouwenzaken bespreken.

'Weet wel dat siliconen niet verbranden,' waarschuwde een vriendin de vrouw die de boob-job overwoog, 'na je crematie heeft je familie in de ene hand de urn met as en in de andere hand twee met vloeistof gevulde plastic zakjes.' 'I'm not my bra-size,' concludeert de vrouw met de te kleine borsten fier, als ze op het laatste moment de afspraak met de plastisch chirurg heeft afgezegd. Maar dan blijkt haar vriendin die aan hetzelfde euvel lijdt intussen zelf de grote stap gewaagd te hebben. 'Mijn hele leven wilde ik niet dat ik wilde dat ik borsten had,' verklaart ze, 'ik ben opgehouden met het niet willen.'

In de talk-show van Guilly Koster, waarin een vijftigtal mannen een onderonsje hield over mannenemancipatie, viel er minder te lachen. Behalve dan over de entre-acte Mc Anansi, die nogal grappig een Surinaamse vrouw nadeed, die zich beklaagde over hoe een Surinaamse vriend zichzelf niet meer was, sinds hij met een bakra-vrouw was en aan gelijke rechten moest doen. Maar voor de rest ging het er vooral zorgelijk aan toe. De zorgzame man is geen lachebekje. 'We moeten leren wat het is om man te zijn,' hield een van de aanwezigen zijn mede-mannen voor, 'en dat betekent kinderen opvoeden en daar de verantwoordelijkheid voor nemen.'

Als mannen over hun man-zijn filosoferen, zijn ze een stuk minder genietbaar dan wanneer ze hun man-zijn in de praktijk brengen. 'Ik was bang voor vrouwen en heb daarom anderhalf jaar Opzij gelezen,' bekende een jonge jongen. Hij had nog niet in de gaten dat huiswerk maken niet de beste weg is om je toegang tot de andere sekse te verschaffen.

Er werd veel getobd over de achterstandspositie die mannen innemen ten opzichte van vrouwen. 'Ik ben zorgvader geweest, maar dat is me door jullie afgenomen!' wierp een ex-deeltijdwerker een ambtenaar van de commissie 'Dagindeling' voor de voeten. 'Vrouwen willen de macht ook niet delen,' meende een ander, 'dat zie je aan wat er gebeurt na een scheiding. Dan hebben vaders het nakijken.' 'Er moet een nieuwe balans komen tussen de oude macho-rituelen en de nieuwe norm van gelijkwaardigheid,' peinsde een derde.

Het gepraat over vrouwen begon sommigen de keel uit de hangen: 'Nu zijn we met mannen onder elkaar en nu gaat het nog alleen over wat vrouwen denken en willen.' Publicist over mannenzaken Nico van Oosten vond dat mannen teveel van vrouwen afhankelijk waren in hun emotionele leven. 'Als mannen meer met goede vrienden over hun problemen praten, dan verdwijnt die afhankelijkheid van vrouwen vanzelf.'

Goed idee. Een gevoel van bijna-saamhorigheid leek geboren, een sfeer van wij mannen kunnen best samen onze gevoelens aftasten. Totdat een (blanke) man een ruw einde maakte aan deze precaire solidariteit met de opmerking 'zwarte mannen zitten meer in hun ballen,' implicerend dat zij meer naar hun gevoel leven, maar dit viel niet goed en het kwam ook niet meer goed. 'Praat er thuis nog even over door,' maande Guilly Koster de kijkers en een uurtje later verscheen als geroepen Rob van Vuure in de interview-serie Retourtje zestig.

Van hem als top-man van de vrouwenbladen Libelle en Margriet had ik verwacht dat hij enig licht op deze materie kon laten schijnen. Een man die, met behoud van status, alles weet weet van zelfgebreide vesten en overgebleven eiwit. Wat zou hij niet allemaal voor interessants te vertellen hebben over veranderde man-vrouw-verhoudingen die onder zijn supervisie werden geïmplementeerd. Maar nee, interviewster Maritte Braspenning vond het meer opportuun om hem een kwartier lang door te zagen over zijn overleden vader. Een gemiste kans.

Beatrijs Ritsema