Beste Beatrijs,
Een goede vriendin van mij heeft een paar jaar geleden verteld dat ze vreemdgaat. Dit is al een hele tijd aan de gang. Ze heeft een leuke man en twee kinderen. Ik heb destijds mijn schrik laten blijken en heb ook meerdere keren aangeraden hiermee te stoppen en haar huwelijk weer een eerlijke kans te geven. Mijn vriendin wil haar gezin niet kwijt maar ook haar minnaar niet. Ze heeft zich er schuldig over gevoeld, maar dat lijkt voorbij. Ik heb nooit overwogen om haar partner op de hoogte te brengen. Wel voel ik me in toenemende mate ongemakkelijk als mijn vriendin er met mij over praat. Ik voel me dan medeplichtig en voel me rot als ik haar man zie. Mijn vriendin praat ook niet met mij over een eventueel dilemma of over haar geweten, maar over hoe blij ze is haar minnaar weer te hebben gezien. Ik kan niet enthousiast meeleven. Doe ik eigenlijk wel het goede door naar haar te luisteren? Of kan ik beter zeggen dat ik het er niet meer over wil hebben?
Vriendin gaat vreemd
Beste Vriendin gaat vreemd,
Heel vervelend om betrokken te zijn bij de buitenhuwelijkse escapade van uw vriendin. Zij heeft u daarmee op afstand geplaatst van haar dagelijkse leven met man en kinderen. Door op de hoogte te zijn van haar geheime leven bent u in een domein beland, waar u niet wil zijn en waar u morele bezwaren tegen hebt. Dat maakt meeleven met haar ingewikkeld en onaangenaam.
Dit gaat al enige tijd zo en begrijpelijk krijgt u daar genoeg van. Opmerkelijk trouwens dat dit al zo lang voortduurt, want doorgaans zijn situaties van ontrouw niet erg stabiel. Op zeker moment krijgt de bedrogen partner toch in de gaten dat er iets niet in orde is en explodeert de zaak. Enfin, dat is tot nu toe niet gebeurd en u vraagt zich af wat te doen. De man van uw vriendin inlichten is te zwaar geschut, waar u terecht voor terugdeinst. Tenslotte ligt uw eerste loyaliteit bij uw vriendin en is het niet uw taak als buitenstaander in dit gezin om een doorbraak te forceren.
Wel raad ik u aan om een gesprek te voeren met uw vriendin en naar voren te brengen dat u geen waardering hebt voor haar gedrag, omdat zij hiermee haar huwelijk en het welzijn van haar kinderen in gevaar brengt. Zij kan dit oplossen door ofwel haar minnaar aan de kant te zetten (desnoods zonder medeweten van haar man), ofwel open kaart met haar man te spelen. Of uw vriendin hiernaar zal luisteren valt te betwijfelen – mensen die in de roes van een geheime liefde verkeren luisteren zelden naar goede raad -, maar u kunt haar wel te verstaan geven dat u geen zin meer hebt in confidenties. Sterker: u wil helemaal niets meer over haar ontrouw en haar minnaar horen. Zo komt er een verboden gebied in uw omgang. Daar zal de vriendschap onder lijden, want normaal gesproken bespreken goede vriend(inn)en de dingen die na aan het hart liggen. Een onbespreekbaar onderwerp leidt tot afstand. Eenzaamheid is dan de prijs die uw vriendin betaalt voor haar dubbelleven. Maar wie weet draait corona die hele affaire wel de nek om.
Reacties op ontboezemingen als deze kunnen variëren van sterke afkeuring en (ongevraagde) adviezen enerzijds tot ‘go for it girl’ anderzijds, Ergens daar tussenin ligt uw laatste advies: laat mij erbuiten alsjeblieft. Dit advies lijkt me prima, als de toehoorder zich om welke reden ook oprecht in verlegenheid gebracht voelt door verhalen of details ervan. Maar daarbuiten is verdedigbaar dat het niet de zaak is van de toehoorder om een goede vriendin ongevraagd bij te sturen. Laten we dat vooral ook niet als onze morele taak zien!
Handelen vanuit morele principes is *altijd* verkeerd. Waarom oordelen? Waarom niet gewoon luisteren? Als die vriendin het er moeilijk mee heeft en om raad vraagt, kun je die geven – maar ze heeft het er niet moeilijk mee, en kennelijk lukt het haar heel goed om de situatie vol te houden. De vraagstelster heeft kennelijk geen of weinig contact met de echtgenoot en de kinderen en kan dan ook niet namens hen spreken of optreden. Welk belang blijft er dan over? Alleen dat van de eigen opvatting – maar is die belangrijker dan de vriendschap? Opvattingen zijn goed voor de inrichting van het eigen leven, niet voor dat van anderen.
Dit had ze vanaf het begin duidelijk moeten maken, het is wel erg laat om er na jaren nog mee aan te komen dat je er niets over wilt weten.
Uiteraard is het aan deze vriendin zelf hoe ze haar leven wil leiden, maar het is iets heel anders daar ongewenst deelgenote van te worden gemaakt.
Als de man van haar vriendin hier achter komt en er was al die tijd ‘gewoon’ contact met het hele gezin, dan zal hij dubbel teleurgesteld zijn omdat deze vriendin van zijn vrouw zo schijnheilig is geweest.
Het is nooit te laat om aan te geven dat je ergens echt genoeg van hebt. De inzender zal bepaald niet de grootste kopzorg zijn voor de bedrogen echtgenoot, mocht deze affaire uitkomen. Persoonlijke opvattingen over wat wel en niet moreel aanvaardbaar is hebben absoluut een plaats in vriendschappen. Actief ermee bemoeien (partner inlichten of de vriendin forceren dit te doen) gaat inderdaad te ver maar niet langer deel willen uitmaken van een soort complot is uw volste recht. Dus inzender, volg uw hart en neem afstand.
@Heni: helemaal waar! Als je hier niet direct op ingrijpt als buitenstaander, heb je jezelf in deze situatie gemanoeuvreerd. Dat geldt voor alle nare geheimen die men uit de eerste hand hoort. Dan maar liever afstand inbouwen of afzien van vriendschap.
Een goede vriendin van mij heeft al 11 jaar een minnaar naast haar huwelijk. Ze is al 20 jaar getrouwd en heeft 3 kinderen. Voor haar is t een uitgemaakte zaak, zonder deze minnaar waren ze allang gescheiden. T geeft haar energie, een goed gevoel , een uitlaadklep etcetc. Ze ziet haar minnaar gemiddeld twee keer per maand en is incidenteel met hem n paar keer op vakantie geweest. Ik keur t niet goed en ik keur t niet af. Ik bemoei me er niet mee maar heb wel een luisterend oor als ze dat nodig heeft. Voor haar werkt dit blijkbaar en op deze manier houdt ze haar huwelijk “goed”. Ze heeft pogingen gedaan om met haar man te praten, huwelijkstherapie voorgesteld etcetc maar hij gaat nergens op in en staat nergens voor open. In haar geval heb ik er zelfs een beetje begrip voor gekregen. Misschien is de vriendin van de briefschrijfster ook in zo’n situatie beland? Getrouwd zijn en toch wat missen? Wat opgevuld wordt door n minnaar waardoor het huwelijk opeens weer “prima” is door de energie die t vreemdgaan blijkbaar geeft? Je kunt natuurlijk zeggen ik wil er niets over horen, maar dan denk ik dat de vriendschap snel voorbij is. Het hoort bij haar leven op dit moment en dat deed t de afgelopen jaren. Een vriendschap waarin bepaalde zaken taboe zijn houdt geen stand.