Beste Beatrijs,
Mijn vriendin en ik zijn eind twintig hebben drie jaar een relatie. We houden veel van elkaar, maar zij koestert heel erg de droom om romantisch te trouwen. Ik had de behoefte om vooral níet te trouwen. Met de gedachte dat zij zich heeft opgeofferd om haar vertrouwde huis achter te laten en bij mij in te wonen heb ik me ook opgeofferd en uiteindelijk ingestemd met haar wens. Zonder trouwen was de relatie gesneuveld. Toch voelt het voor mij als aanstaande bruidegom niet als onze dag, maar als haar dag, een cadeau voor haar om haar droom werkelijkheid te laten worden. Een gevoel van enthousiasme om zelf van de dag te gaan genieten heb ik niet. Ik ben bang dat dit op de dag zelf aan mij af te zien zal zijn. Hoe kan ik dit uitleggen zonder de romantische gevoelens te schaden?
Trouwdag als droomdag
Beste Trouwdag als droomdag,
U hebt geen probleem met de verbintenis zelf, alleen met het vooruitzicht van de trouwdag en wat daarbij komt kijken. U zou liever samenwonen zonder formaliteiten en u hebt het gevoel dat u zich opoffert voor de wens van uw vriendin. Persoonlijk denk ik dat qua levensbeslissing trouwen beter is dan samenwonen, omdat trouwen een duidelijk statement is. Twee mensen die tot een huwelijk besluiten spreken in het openbaar de intentie uit om hun leven te delen, en de hieruit voortvloeiende consequenties (kinderen, geld, erfenissen, pensioenen, bezittingen) worden via de huwelijkse voorwaarden geregeld. Wie alleen maar samenwoont moet financiële zaken en afspraken omtrent kinderen uiteindelijk toch juridisch regelen via een samenwooncontract of een geregistreerd partnerschap. Een gang naar de gemeente is dan noodzakelijk om precies dezelfde dingen te regelen, als waarin een huwelijk voorziet. Er zit in uw geval geen voordeel aan samenwonen boven trouwen.
U ziet op tegen de trouwdag zelf, die door uw vriendin gekaapt wordt om romantisch op te tuigen. Tja, sommige vrouwen zijn geobsedeerd door dromen over witte jurken met sluiers en slepen, paardenkoetsen, glamourfoto’s, ‘de dag van je leven’ en andere in wezen niet ter zake doende details. Bij verschil in opvattingen is het toch belangrijk om met uw vriendin goed te bespreken hoe die trouwdag eruit moet zien, omdat het niet alleen háár dag is, maar net zo goed die van u. U moet het samen eens worden over de grote lijnen. Sommige dingen moet u haar gewoon gunnen. Als zij die jurk heel belangrijk vindt, kan zij daar met haar moeder of vriendinnen helemaal op losgaan – daar hoeft u zich niet mee te bemoeien.
Beschouw uw trouwdag gewoon als een gezellige bijeenkomst.
Verder raad ik u aan om de trouwdag gewoon als een gezellige bijeenkomst te beschouwen. U hebt misschien wel eens een feestje gegeven voor uw verjaardag? Een trouwdag is ook zoiets, hooguit met wat meer mensen dan er in uw huiskamer passen. U gaat naar het stadhuis (duurt een kwartiertje) en vervolgens is het feest. Doet er niet toe of dit een receptie of een diner of een swingend feest is of alle drie na elkaar. Er komen allemaal aardige mensen, u krijgt cadeaus, er zijn hapjes en drankjes. Waarom zou dat geen leuke dag zijn?
Bespreek het met uw vriendin en kom tot overeenstemming over hoe de dag eruit moet zien. Maak bezwaar als uw vriendin haar zinnen heeft gezet op dingen waar u echt niet voor voelt: rare dresscodes, extravagante locaties, duur amusement. Leg uw vriendin uit dat u meer van een informele stijl houdt dan van ingewikkelde toestanden. Noch het een, noch het ander heeft trouwens iets met romantiek te maken. De ware romantiek zit erin dat een stel het eens wordt over hoe een en ander aangepakt moet worden.
Beatrijs begrijpt niet waar het hier om gaat, namelijk het gevoel van vrijheid.
Het idee van trouwen is een soort gevangenis voor deze persoon, verstikkend, het maakt niet uit hoe deze dag ingevuld zal worden: het gaat om het trouwen op zich.
Dat staat ook duidelijk in deze ‘noodkreet’.
Ook al is er angst de partner te verliezen: praat hier openhartig over! zoals het nu gaat kan het niet doorgaan, je kunt niet je hele leven doen wat anderen willen uit angst.
Het samenwonen was al een opoffering, dat is niet goed.
Stop deze gang van zaken, ook al zal dit misschien betekenen dat de relatie geen stand zal houden.
In dat geval komt er wel iemand anders op uw pad die beter bij uw ideeen past, geef in geen geval uw eigenheid op want dan laat u uzelf in de steek.
Raar advies, die voorkeur uitspreken voor trouwen is tamelijk overbodig
Ben ik helemaal niet mee eens. Dit is een slecht teken. Je moet hier BEIDEN achterstaan. Een trouwdag is niet zo maar een feestje. Wie houdt wie voor de gek?
Complimenten voor deze reactie.
Ik vind het charmant en attent dat u uw vriendin dit gunt. En van mijn eigen huwelijk, en dat van vrienden, herinner ik me dat de bruid en bruidegom vaak nogal overweldigd of erg gestresst zijn op de grote dag, dus niemand zal het vreemd vinden als u die dag niet enthousiast overkomt.
Mijn man zag ook op tegen de dag zelf. Wat hij heeft gedaan is telkens als hij nerveus was even kijken naar mij, of naar onze vrienden en familie. Zien hoe gelukkig iedereen was gaf hem energie en de wetenschap dat hij mij heel gelukkig maakte, maakte hem weer gelukkig. Het voordeel is ook dat je op een goed geregeld huwelijks niks hoeft te doen: je wordt vanzelf van A naar B geloodst en voor je het weet zit je alweer aan het eten en is het voorbij.
In bovenstaande reacties staat iemand die suggereert dat de man zich gevangen zou voelen, als hij zou gaan trouwen. Ik denk niet dat een relatie minder ‘gevangen’ is dan een huwelijk.
Er zit een belofte aan een huwelijk, zeker weten, maar je hoort in je normale relatie ook niet te denken dat je vreemd mag gaan of nog ‘weg kan gaan.’
Er zit veel administratieve rompslomp aan scheiden, maar ‘uitmaken’ is emotioneel niet veel makkelijker dan binnen-1-dag-scheiden (als dat mogelijk was geweest.)
Als je ‘vrijheid’ wilt en je bent niet zeker van je zaak, dan vind je de relatie dus (nog) niet fijn genoeg. Bindingsangst. Dan zou je met iemand (een professional, geen vriend/familielid, die hebben hun eigen agenda) daarover moeten praten en uitzoeken wat je echt wilt.
Ik zou daarnaast na 3 jaar nog niet gaan trouwen. Ik zou nog even wachten. 5 jaar samen zou ik een redelijke tijd vinden.
Ik heb deze vraag een paar maanden geleden gesteld.
Wat ik aan bovenstaande antwoorden kan toevoegen:
-Ik trouw omdat ik haar belangrijker vind dan mijn eigen vrijheid.
-Ik trouw omdat ik compleet achter de wettelijke rechten en plichten van het huwelijk sta.
-De omstandigheden zijn zo dat we iets sneller moeten trouwen en niet nog jaren kunnen wachten
-Het lastigste is dat trouwen voor me vriendin een grote romantische inslag heeft in de vorm van een bruiloft, waar ik persoonlijk niet zoveel bij voel.