Schitterende natuur

Beste Beatrijs,

Een vriendin en ik ondernemen graag wat met elkaar. Laatst gingen we een dagje wandelen. Mijn vriendin heeft de hele tocht haar blijdschap met bos, hei en weilanden zo uitbundig en veelvuldig geuit dat ik er genoeg van kreeg. Ik bevestigde met afnemend enthousiasme dat het erg mooi was allemaal en op het laatst bestond mijn reactie uit korzelig gebrom. Haar enthousiaste uitingen werden er niet minder om, terwijl ik snakte naar stilte. Hoe kan ik een volgende keer het beste reageren, op een manier die haar niet kwetst?

Te veel uitbundigheid

Beste Te veel uitbundigheid,

Als u nog eens op stap gaat met uw vriendin, zegt u bij het zetten van de eerste schreden: ‘Ik voelde me net Germaine Greer bij onze vorige wandeltocht.’ Zij zegt verbaasd: ‘O ja? Hoe dat zo?’ En dan vertelt u de volgende anekdote, afkomstig uit het boek Difficult Women van David Plante: Toen Plante, een jongere vriend en bewonderaar van Greer, in de jaren tachtig eens met haar meereed tijdens een autoreis door Toscane, kreeg hij voor aanvang van de rit een uitdrukkelijk consigne om geen lovend commentaar te geven op de kwaliteit van het landschap. Greer waarschuwde hem dat zij een grondeloze hekel had aan obligate observaties. Ze had er geen behoefte aan om op een mooi uitzicht of bloeiende citroenbomen te worden gewezen en als Plante niets interessants te melden had, verzocht ze hem dringend het zwijgen ertoe te doen. Laat uw vriendin even kauwen op deze anekdote, waaruit zij kan leren dat ook u liever in stilte wandelt dan te moeten aanhoren hoe elk stukje natuur dat u passeert onder lofzangen wordt bedolven.